هدف اصلی علم پزشکی کاستن از درد و رنج انسان ها بوده است.در ابتدا استفاده از بیهوشی در اعمال جراحی یکی از خطرناک ترین اقدامات جراحی بود. ... استفاده از الکل-ریشه دستنبو-تریاک-خونریزی و هر عاملی که جریان خون مغز را کم میکرد برای کاهش حس موثر شناخته شد با این حال استفاده از بیهوش کننده های عمومی در سال 1840 پذیرفته شد. دانش آنستزیولوژی یا بیهوشی در سال 1842 توسط کراوفورد لانگ(جراح گرجستانی) با بهره گیری از دی اتیل اتر برای بیهوشی پایه ریزی گردید.هرچند کراوفورد نتایج کار را گزارش نکرد تا سه سال بعد در سال 1846 با به کار گیری دی اتیل اتر توسط مورتون برای بیهوشی جراحی استفاده از بیهوشی عمومیت یافت. سیر تاریخی بیهوشی شبیه تمام مسائل پزشکی پیشرفت کندی داشت اما آنچه که اهمیت دارد این است که گسترش بیهوشی و پذیرش خیلی سریع آن یکی از حرکات بشردوستانه بوده است. تجویز اکسیژن و نیتروس اکسید توسط آندرو در سال 1848 آغاز گردید.در سال 1893 اولین انجمن متخصصین بیهوشی در لندن تشکیل شد و در سال 1936 انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا تشکیل گردید.این انجمن استاندارد هایی را برای واحد مراقبت پس از بیهوشی PACU وضع و مورد تایید قرار داده است. چیزی که در تاریخ علم بیهوشی به خصوص در قرن بیست و یکم اهمیت داردمحدود کردن بیهوشی به ناحیه عمل جراحی است و با به کار گیری اقدامات و تدابیر مناسب در قبل و حین عمل جراحی کاستن از عوارض بیهوشی در بعد از عمل است که در تمامی این روش ها نیاز به مراقبت بعد از عمل در ریکاوری یا واحد PACU میباشد. منبع: اصول مراقبت های ویژه در اتاق بهبودی-فاطمه قارداشی(طبق سرفصل دروس کارشناسی اتاق عمل) بازبینی: دکتر حسنخانی-عضو هیئت علمی دانشکده پرستاری و مامایی تبریز
بیماران پس از بیهوشی عمومی (استنشاقی یا وریدی) یا بی حسی های منطقه ای باید تا بیداری کامل و هوشیاری مناسب و برطرف شدن بی حسی و پایداری علایم حیاتی در اتاق بهبودی و در موارد ویژه در بخش مراقبت های ویژه تحت نظر و مراقبت نزدیک و دقیق قرار گیرند.زیرا دوره پس از بیهوشی و جراحی یکی از خطرناک ترین دوره های بیماری میباشد.
...
ادامه مطلب ...