نشانه های فتق دیسک بین مهره ای
شرح حال اکثر بیماران مبتلا به فتق دیسک بین مهره ای به صورت درد کمر و پشت ران بوده که با استراحت خوب می شود. این درد اغلب با خم شدن ناگهانی کمر، تشدید یافته و اکثراً درد اندام تحتانی بیشتر از کمر می باشد. دردهایی که ناشی از فشار دیسک روی ریشه عصبی باشد، اغلب در اندام تحتانی، مساوی یا شدیدتر از کمر می باشد. اگر درد پا کمتر بوده و دردکمر بیشتر باشد، باید دقت داشت که ممکن است ناشی از فتق دیسک بین مهره اینباشد. درد فتق دیسک بین مهره ای، به طور متناوب رخ می دهد و با فعالیت، خصوصاً نشستن بدتر می شود. از دیگر عوامل تشدید کننده درد، می توان به عطسه و سرفه کردن اشاره کرد. از دیگر علایم، می توان به ضعف اندام و پارستزی در مسیر عصب درگیر که با فعالیت ارتباط مستقیم دارد اشاره کرد. اگر ضعف و پارستزی در کل اندام باشد، باید به تشخیص فتق یک طرفه دیسک شک کرد. اگر فتق دیسک بین مهره ای در سطوح بالاتر بوده یا از نوع مرکزی باشد، می تواند باعث بی حسی و ضعف در هر دو پا، درد مقعد، بی حسی پرینه و فلج اسفنکتری گردد.
در معاینه در فاز حاد فتق دیسک بین مهره ای، اسپاسم شدید عضلات پاراورتبرال خصوصاً در طی راه رفتن یا حرکت، مشهود است. ممکن است اسکولیوز وجود داشته و در خییلی از موارد، لوردوز نرمال فقرات لومبار از بین رفته باشد. ممکن است پس از طی شدن فاز حاد بیماری، تنها علامت باقی مانده کم شدن لوردوز لومبار باشد. ضمناً ممکن است حساسیت موضعی روی زائده شوکی مهره ای که درگیری دیسک دارد، وجود داشته باشد.
منبع: کتاب درسنامه ارتوپدی و شکستگی ها
