علل خراب شدن (دژنرسانس) دیسک بین مهره ای

بر اساس سیر خراب شدن (دژنرسانس) دیسک بین مهره ای، می توان طیف تغییرات پاتولوژیک و علت درد ستون فقرات را به سه دسته عمده تقسیم بندی کرد.

مرحله اول: در بیماران 45-15 سال بوده و به علت پارگی شعاعی و محیطی در آنولوس فیبروزوس و سینوویت لوکالیزه در مفاصل فاست (Facet Joints)، اختلال عملکرد (Dysfunction) در ستون فقرات داریم که در نهایت می تواند منجر به فتق دیسک گردد. مشخص شده که فتق دیسک در سن زیر 21 سالگی، می تواند عوامل مستعد کننده فامیلی داشته باشد.

مرحله دوم: در بیماران 70-35 سال بوده و به علت پارگی داخلی دیسک، باز جذب پیشرونده دیسک و خراب شدن مفاصل فاست همراه با شلی کپسولی، شاهد نیمه در رفتگی و خوردگی در مفاصل فاست و در نهایت ناپایداری فقرات خواهیم بود.

مرحله سوم: در بیماران بالای 60 سال بوده و به علت هیپرتروفی پیشرونده استخوانی در اطراف دیسک و مفاصل فاست، سفتی سگمنتال و پایداری و در نهایت، تنگی کانال نخاعی را خواهیم داشت.

ممکن است در هر قسمت از فقرات، مرحله خاصی از سیر خراب شدن (دژنرسانس) دیسک بین مهره ای را داشته باشیم. فتق دیسک، مربوط به مراحل اختلال عملکرد و یا ناپایداری فقرات می باشد و تنگی کانال نخاعی مربوط به اواخر مرحله ناپایداری (Instability) و اوایل مرحله پایداری (stabilization) فقرات می باشد.

خراب شدن (دژنرسانس) دیسک بین مهره ای در مردان بیش از زنان می باشد و بیشتر در سطوح مهره های L3-L4 یا L4-L5 بوده است. سیر طبیعی بیماری دیسک به صورت مراحل مکرر عود درد و علایم همراه با فواصل کاملاً بدون درد می باشد.

منبع: کتاب درسنامه ارتوپدی و شکستگی ها